Mijn nekharen gaan overeind staan en tegelijkertijd schiet ik in de lach. Is dit écht waar het over gaat? 

De laatste maanden ben ik regelmatig in de bioscoop te vinden. Mijn man heeft sinds kort een abonnement dus af en toe ga ik gezellig mee.  

De eerste paar keer lieten we ons verrassen en gingen we naar de Sneak Night. De avond waarbij je van tevoren niet weet welke (nieuwe) film je te zien krijgt. Ik hou wel van een (kleine) uitdaging en af en toe eens iets anders uitproberen kan geen kwaad. Over wat je niet weet, kun je immers ook niet oordelen. 

Bij de eerste twee films had ik geluk. Beetje op waarheid gebaseerd, psychologische diepgang, klein beetje drama en ook nog wat romantiek. Heerlijk! 

De keer daarna heb ik 1,5 uur met samengeknepen billen en gebalde vuisten zitten kijken naar een horrorfilm. Ieuw! 

De laatste film was gruwelijk (smerig). Geweld, actie en bloed. Héél veel bloed. Niet normáál zo veel bloed. Bijna op het hilarische af.

Serieus! Ik snap het niet. Waarom zou je het jezelf aandoen om hiernaar te kijken? Wat is de meerwaarde daarvan? 

Maar goed. Films zijn nog altijd geschreven verhalen. Gemaakt om te entertainen en 9 van de 10 keer niet echt op waarheid gebaseerd. Ze worden je niet opgedrongen (mits je man blijft aandringen om mee te gaan of van te voren niet hélemáál eerlijk is over het genre 😉 ) dus skip wat je niet aanstaat, hecht er niet te veel waarde aan en kijk vooral naar waar je wel blij van wordt. 

Waarom ik dit schrijf? Omdat ik hier vanmorgen aan moest denken toen ik mijn LinkedIn opende. Het grootste professionele netwerk op internet waar je de juiste baan of stageplaats kunt vinden, professionele relaties kunt aangaan of versterken en vaardigheden kunt leren die nodig zijn voor een succesvolle carrière (aldus LinkedIn zelf). 

Zoals ik soms zoekend ben naar waarde in een film, zoek ik dat ook in mijn dagelijks leven. Oke, ik geef toe, soms sla ik daarin een beetje door en maak ik het allemaal veel te serieus, maar wat ik vanmorgen zag (en las) slaat voor mij echt alles. 

Teksten als; 

Help! Ik heb een luxeprobleem. Ik weet écht niet meer waar ik naar toe moet gaan op vakantie. 

Ik ben bang dat mijn man van me wordt afgenomen door ‘mannenafpakkers’.

En over toetsenbordridders en LinkedIn vampiers die anderen het leven zuur maken.

Om maar te zwijgen over hoe ernstig de situatie wel niet is als je een keer geen 10K maand hebt gedraaid…

Serieus?! Een flauwe, nietszeggende, waardeloze film kan af en toe nog net, maar jongens… dit is gewoon realiteit he? Het lijkt wel komedie.

We zijn met z’n allen ontzettend moe en overprikkeld. We hebben het druk en hebben de grootste moeite mee te draaien in alles wat de maatschappij van ons vraagt. Maar als we hier onze tijd hiermee kunnen vullen, hebben we het dan écht zo druk? Of maken we ons vooral druk? 

Wat vind jij?