Terwijl ik dit schrijf zit ik aan het zwembad van onze (gehuurde) villa aan de Spaanse Costa en geniet!

Het heerlijke weer, de gezelligheid, het lekkere eten, en de prachtige stranden zijn dé perfecte ingrediënten voor een onvergetelijke vakantie. Een geschenk uit de hemel, zoals iemand laatst tegen mij zei. Halleluja!

Maar soms voelt het zo anders…

Ik noem onze villa namelijk het liefst gewoon huisje, vertel liever niet over het zoveelste restaurant waar we hebben gegeten en geneer me als we weer eens met onze veel te grote auto dwars door een te kleine parkeergarage proberen te manoeuvreren op zoek naar een plekje.

Ik voel me namelijk nogal snel schuldig.

Naar wie? Naar iedereen die het minder heeft dan ik. Die harder werkt voor z’n geld of het geluk domweg gewoon niet aan z’n zijde heeft.

En alhoewel ik dit soms echt een vervelende eigenschap vind, één waardoor ik toch vaak nét niet helemaal aan het genieten ben, blijkt deze ‘vervelende’ eigenschap na wat mijmeren toch ook weer iets moois te hebben.

Ik blijf de psychologie achter deze dingen zó fascinerend vinden. Draai het om en je hebt een hele andere uitkomst.

Want mijn schuldgevoel komt voort uit een oneindig inlevingsvermogen, een groot luisterend oor en gevoelige sprieten die haarfijn aanvoelen wanneer het niet zo lekker met je gaat en dat wil ik maar wat graag opgelost hebben.

Dus kort samengevat zou ik zonder schuldgevoel niet zijn wie ik nu ben en niet beschikken over deze mooie eigenschappen die jou helpen naar meer rust, vrijheid en plezier! Dus heb ik toch maar besloten mijn schuldgevoel de komen twee weken aan de kant te schuiven en ongegeneerd te gaan genieten.

Dan ben ik er over twee weken weer helemaal voor jou!

Adiós!